10 Mayıs 2015 Pazar günü Anneler Günü. Genç yaşta kaybettiğim anneciğim ve bütün anneler için bir yazı yazmak için masamın başına geçtim. İnanın 1 saat 45 dakikadır duygusallık içinde başlayamadım satırlarıma. Şiir kitaplarını ve bazı yazıları karıştırmaya başladım. Nazım Hikmet’in “ANNEN” şiirini, Can Yücel’in satırlarını okuyunca duygularımı cümlelere aktaramayacağıma karar verdim. Nazım Hikmet’in şiirini, Can Yücel’in satırlarını sütunuma koymaya karar verdim.
Bütün dünya annelerinin “ANNELER GÜNÜ” kutlu olsun.
Haldun AKYÜZ
ANNEN
SEN BİR AVUÇ BEBEKTİN
KİMDİ SÜT VEREN SANA,
HASTALANDIN ÖLECEKTİN
KİM KANAT GERDİ SANA?
SENİN MİNİK BAŞINI
AVUÇLARINA ALIP
GECE UYKUSUZ KALIP
KUCAĞINDA KİM SALLADI
AĞLADIN,SENİNLE KİM AĞLADI
ANNEN!
SANA İLK ADIMINI ATTIRAN KİMDİ
KONUŞMAYI ÖĞRETTİ SANA BİR BİR
ANNEN!
SEN ŞİMDİ GİDERKEN OKULA
SEFERTASINI KİM HAZIRLAR?
KİM BAKAR ARKADAN YOLA?
SENDE EN ÇOK KİMİN HAKKI VAR
KİMDİR SENİ EN ÇOK SEVEN
ANNEN!
DÜNYAYI HİÇ DEĞİLSE BİR GÜNLÜĞÜNE
ALLI PULLU BİR BALON GİBİ VERELİM OYNASINLAR
OYNASINLAR TÜRKÜLER SÖYLEYEREK YILDIZLARIN ARASINDA
DÜNYAYI ÇOCUKLARA VERELİM
KOCAMAN BİR ELMA GİBİ VERELİM
SİCACIK BİR EKMEK SOMUNU GİBİ
HİÇ DEĞİLSE BİR GÜNLÜĞÜNE DOYSUNLAR
DÜNYAYI ÇOCUKLARA VERELİM
BİR GÜNLÜK DE OLSA ÖĞRENSİN DÜNYA ARKADAŞLIĞI
ÇOCUKLAR DÜNYAYI ALACAK ELİMİZDEN
ÖLÜMSÜZ AĞAÇLAR DİKECEKLER
NAZIM HİKMET RAN
CAN YÜCEL’İN BAŞLIKSIZ YAZISI
“Analık nedir annem?” derdimde anacığıma; “Ben ol da bil” derdi Mevlanaca… Ben olda bil!”Sen” oldum annem bak!.. “Sen” oldum ve bildim neymiş bu işin yürekçesi.. Hani “Köpekler bile ana olmasın” derdin ya hep, o ızdıraplı yüreğinle, o engin şefkatinle.. Anlamazdık o zaman biz zamaneler.. “Zor kızım çok zor analık” derdin ardından derin bir iç çekişle.. Zormuş Anam.. Ana olmak “Hiç” ken “Hep” olmakmış meğer.. Çoğalmakmış durmadan.. Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbal sırtlamak, pervasız bir gözü karalıkmış..Zormuş annem… Olduk, gördük, bildik bak. Ana olmak meğer; Kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin.. Hep “Beni!” derken, Artık “O” “İlla O” demesiymiş… Hiç varamayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü, adanmasıymış. Hiç kızmaması yüreğin, almayı hiç düşünmeden hep vermesiymiş. Hep sarıp-sarmalaması, hiç hesap sormadan, hep dost hep yar olmasıymış.. Zormuş anam… Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık.. Olduk,gördük,bildik bak..- - - -
